Koncert biletowany 23.11.2023

Koncert CZARNA MASKA
Koncert z okazji 90. rocznicy urodzin Krzysztofa Pendereckiego
23 listopada 2023 o godz. 19.30 w Sali koncertowej NOSPR w Katowicach

koncert biletowany - koszt biletu 120,00 zł
Liczba miejsc jest ograniczona, wpłaty przyjmowane są do 31 października 2023
O rezerwacji biletów decyduje kolejność wpłat.

PKO BP O. I/Katowice
03 1020 2313 0000 3002 0019 4613
POLNET sp. z o.o.
ul. Francuska 23, 40-027 Katowice
z dopiskiem: KONCERT - imię i nazwisko

Bilet będą wydawane imiennie od godz. 8.00 w dniu 23 listopada 2023 r. w Akademii Muzycznej podczas rejestracji do udziału w seminarium.

Koszt udziału w koncercie jest w całości pokrywany z opłat uczestników i w żadnej części ze środków firm stowarzyszonych w Izbie POLMED i/lub MedTech Polska.

Program
Krzysztof Penderecki
„Czarna Maska” opera w 1 akcie wg dramatu Gerharta Hauptmanna

Wykonawcy
Marin Alsop – dyrygentka
NOSPR
Chór NFM
Artur Koza – przygotowanie chóru
Georg Zlabinger – reżyseria
Néstor Bayona – asystent dyrygenta, pianista korepetytor
Tadeusz Szlenkier – tenor (Silvanus Shuller)
Yeree Suh – sopran (Benigna)
Joanna Kędzior – sopran (Arabella)
Jennifer Johnson Cano – mezzosopran (Rosa Sacchi)
Patrick Vogel – tenor (Jedidja Potter)
Nathanaël Tavernier – bas (Francois Tortebat)
Ewa Tracz – sopran (Daga)
Tómas Tómasson – baryton (Löwel Perl)
Patrick Alexander Keefe – bas–baryton (Robert Dedo)
Dariusz Machej – bas (Plebanus Wendt)
Mateusz Zajdel – tenor liryczny (Hadank)
Remigiusz Łukomski – bas (Graf Ebbo)
Wanda Franek – alt (Gräfin Laura)
Piotr Maciejowski – tenor (Schedel)
Mateusz Hoedt – bas (Dr. Knoblochzer)
Justyna Ołów – mezzosopran (Schwarzer Tod)

Wszystko dzieje się od południa do północy, w dzień urodzin żony burmistrza, w lutym 1662 roku w Bolkowie na Dolnym Śląsku, wycieńczonym religijną wojną trzydziestoletnią.

Do towarzystwa zebranego na święto zjeżdża żydowski kupiec Perl przywożąc wieści ze świata, tymczasem jansenista ze służącym prowadzą dyskusje religijne. Dołączają do nich inni, w nastroju tolerancji i żartu, który przerywają przykre wspomnienia gospodyni Benigny. Wtem służąca postrzega postać Murzyna Johnsona w tytułowej masce, przelatuje sowa i pojawiają się inne złowieszcze znaki, które anonsują nadejście do miasta czarnej śmierci. Mimo to, towarzystwo zwiedza dom i raczy się muzyką taneczną (graną przez zespół na scenie, złożony z fletów, klarnetów, trąbek, puzonów, klawesynu, wiolonczeli i perkusji, a opartą na XVII-wiecznym zbiorze utworów lutniowych ze Śląska). Pod wrażeniem sytuacji żona burmistrza spowiada się przed przybyszem w kulminacyjnej, ponad piętnostominutowej arii pełnej krańcowych emocji i wyrafinowanych efektów wokalnych.

W drugiej połowie opery padają kolejne ofiary: pierwszą jest służący Jedidja, który niegdyś pomógł Murzynowi zabić męża jego ówczesnej kochanki, Benigny. Odzywają się cytaty z chorałów J.S. Bacha i sekwencji średniowiecznych (m.in. "Dies Irae" z pisanego równolegle przez kompozytora "Polskiego requiem"). Następuje zwierzenie burmistrza Schullera i odpowiedź jego żony. Okazuje się, że ta ciągle pożąda Johnsona, że cała jest niczym "porzucone zwierzę". W burzliwym finale – napisanym z udziałem atonalnego kontrapunktu i aleatorycznej orkiestry – zaraza dosłownie kołacze do bram, nieproszony gość ujawnia się, a pani domu ulega szaleństwu.

Partytura "Czarnej maski" to intrygująca synteza muzyki poprzednich epok, od średniowiecza (sekwencje i chorały), przez barok (muzyka na scenie) i ekspresjonizm (główna partia orkiestry) po sonoryzm (finał, niektóre arie). Całość jest jednak jak najdalsza od eklektyzmu czy stylizacji, lecz stanowi raczej tygiel wchłoniętych stylów, które albo kodują tu odwieczne tematy czy czas i miejsce akcji, albo podkreślają intensywne emocje bohaterów czy charakteryzują postaci. Dominującym idiomem jest ten na pograniczu neoromantyzmu i ekspresjonizmu, stąd częste porównania do "Salome" Richarda Straussa. Penderecki tu właśnie rozwijał też swój nowy język harmoniczny – równolegle do "Raju utraconego" (1978), II Symfonii "Wigilijnej"(1979-80) i "Polskiego requiem" (1980-84-93) – który poprzez oparcie na dwóch sąsiadujących sieciach relacji toniczno-dominantowych szczególnie faworyzuje dysonansowe interwały sekundy czy trytonu. Stąd jeszcze bardziej dobitne podkreślenie treści tej niepokojącej opery – niejednoznaczności ludzkich motywów i stosunków, stałej obecności przemijania i śmierci. Powolnego rozpadu świata, pokoju, człowieka.